Sete días navegando de illa en illa

21 AO 28 DE ABRIL DE 2017

Embarcamos por segunda vez no iate Golondrina, nesta ocasión co propósito de que nos achegase ás máis orientais das Illas Galápagos. Seguindo unha rutina semellante á do primeiro cruceiro, fixemos unha ducia de desembarcos en terra e outras tantas sesións de snorkel polas illas Genovesa, Bartolomé, Santiago, Plaza Sur, Santa Fe, San Cristóbal, Española, Floreana e Seymour Norte. Pero antes fixemos unha curta parada na praia das Bachas, na illa Santa Cruz.

Setophaga petechia aureola

Pinzón

A illa Genovesa, situada ao norte do arquipélago, sorprendeunos pola variada e abundante poboación de aves, moitas delas en época de cría e, como sempre, moi fáciles de ver a curta distancia. Estaban presentes as tres especies de piqueros (ou mascatos) que se poden ver nas Galápagos: os de patas azuis, os de patas vermellas e os de Nazca. Nesta illa cría a colonia máis grande do mundo de piqueros de patas vermellas, que fan o seus niños en árbores e arbustos, ao contrario que os piqueros de Nazca que aniñan directamente no chan.

Piquero de patas vermellas (Sula sula websteri)

Piqueros de Nazca (Sula granti)

Piquero de Nazca (Sula granti)

Piqueros de Nazca (Sula granti)

Foi aquí onde presenciamos por primeira vez o espectáculo dos machos das fragatas (xénero Fregata) exhibindo a enorme bolsa vermella na gorxa que inchan para atraer ás femias. Póusanse en grupos sobre arbustos facendo todo o ritual de atracción cada vez que pasa unha femia. Son aves de pouco peso e grande envergadura, moi hábiles no aire, e aliméntanse de pequenos peixes que capturan na superficie do mar sen deixar de voar. Ocasionalmente adícanse a roubarlle a comida a outra aves, as que atacan para facelas regurxitar, polo que se lles chama tamén paxaros pirata.

Completaban o catálogo de aves de Genovesa o paíño das galápagos, pequena ave que voaba aloucadamente en grandes bandadas ao borde do cantil, o bufo de orellas pequenas que durmía nunhas fisuras volcánicas, a pomba das Galápagos e a gaivota de cola bifurcada, especies endémicas destas illas.

Paíño das Galápagos (Oceanodroma tethys)

Bufo (Asio flammeus galapagoensis)

Pomba das Galápagos (Zenaida galapagoensis)

Pomba das Galápagos (Zenaida galapagoensis)

Gaivota de cola bifurcada (Creagrus furcatus)

Ao día seguinte erguémonos cedo pola mañán para visitar Bartolomé, unha pequena illa case deserta de fauna pero que destaca pola bonita paisaxe e as amplas vistas. Desde o seu cumio alcánzase a ver a veciña illa Santiago e outras menores, con variadas formacións volcánicas como conos de cinza, cráteres e campos de lava.

Lagartixa da lava (xénero Microlophus)

En contraste coa aridez de Bartolomé e Santiago, as illas Plaza Sur e Santa Fe están provistas dunha vexetación relativamente abundante e moi vistosa de sesuvium e opuntias xigantes que serven de alimento ás iguanas terrestres, outro dos animais emblemáticos e doados de ver das Galápagos. Miden ata 1,5 metros de lonxitude, contando a longa cola, e poden pesar ata 13 kg. Hai tres especies diferentes de iguanas terrestres nas illas: unha delas, de cor máis claro, exclusiva da illa Santa Fe.

Iguana terrestre (Conolophus subcristatus)

Opuntias xigantes

Iguana terrestre de Santa Fe (Conolophus pallidus)

Gaivota de cola bifurcada (Creagrus furcatus)

San Cristóbal, a illa máis vella do arquipélago cuns 3 ou 4 millóns de anos, foi a primeira que pisou Darwin en 1835. Nela viven unhas 6000 persoas, o que a convirte na segunda illa máis poboada das Galápagos, despois de Santa Cruz. Alí percorremos en panga, que é como chaman aquí aos botes, os cantís de Cerro Brujo e fixemos snorkel en León Dormido, un illote formado por cinza volcánica compactada e partido en dous pola erosión. En illa Lobos, preto da costa, vive unha colonia de amigables lobos mariños cos que compartimos xogos baixo a auga.

Ostreiro (Haematopus palliatus)

O cruceiro continuou para desembarcar en Española, única illa onde aniñan os albatros das Galápagos, enormes paxaros con aspecto de gaivotas que teñen mais de 2 m de envergadura de alas. Durante os meses de abril a decembro, que é cando crían, toda a poboación mundial adulta destes animais está en Española. En decembro, a colonia enteira abandona a illa para pasar 3 ou 4 meses no mar, sen tocar terra. Teñen un elaborado ritual de cortexo que puidemos presenciar a poucos metros de distancia.

Albatros das Galápagos (Phoebastria irrorata)

Española é unha das illas máis remotas do arquipélago e por ese motivo conta cun bo número de especies e subespecies endémicas. É exclusiva deste lugar unha subespecie das iguanas mariñas, que aquí teñen a pel tinxida de vistosas cores vermellas, azuis e verdes en lugar de ser negras como noutras illas.

Iguana mariña de Española (Amblyrhynchus cristatus venustissimus)

Calandra (xénero Mimus)

Cangrexo ermitaño

Floreana é a cuarta illa habitada do arquipélago, e o seu centenar de habitantes viven principalmente da agricultura e gandería, alleos ao turismo do que sacan proveito o resto de habitantes das Galápagos. Unha lagoa con flamencos e un cráter volcánico parcialmente sumerxido onde fixemos snorkel foron as nosas visitas nesta illa.

A illa Seymour Norte foi a nosa última visita nas Galápagos, xusto antes tomar o avión que nos levaría de volta ao continente. Unha magnífica despedida onde dixemos adeus a tantas especies singulares, descoñecedoras do medo; a un lugar, posiblemente o único do mundo, onde os seres humanos somos simplemente ignorados polo resto de animais.