2 E 3 DE AGOSTO DE 2021
Tras a breve estancia na capital salmantina, movémonos cara o noroeste da provincia para achegarnos ata as Arribes do Douro, delimitando con Zamora e que ademáis marca a liña de fronteira con Portugal. As Arribes é como lle chaman ao canón excavado aquí por este río e que nalgúns tramos é moi abrupto. En poucas decenas de quilómetros o río salva o desnivel existente entre a meseta e o seu curso baixo, atravesando rochas duras como o granito, o que da lugar a paredes moi lisas e verticais. Antes o cauce era unha sucesión de rápidos que de cando en vez tornaban en inundacións moi violentas e caudalosas.
A mediados do século XX as dictaduras de España e Portugal acordaron o reparto deste recurso hidráulico e o canón foi domesticado coa instalación de numerosas presas, establecendo récords constructivos que en moitos casos seguen en pé.
É o caso da impresionante présa de Aldeadávila, oculta nun lugar de acceso complicado onde un nunca deixa de ter un chisco de medo. A mole de formigón e a masa de auga parecen pouca cousa comparados coas enormes paredes dos pans de granito. Segue sendo a central hidroeléctrica de maior potencia e producción da península ibérica, aínda que na actualidade a maior parte do tempo funciona como central reversible e o habitual é ver o embalse bastante cheo.
Desde o século XII o Douro foi zona de conflicto entre España e Portugal, así que as vilas da raia están ben fortificadas e algunhas cambiaron de mans en varias ocasións, como San Felices de los Gallegos. O topónimo parece aludir a que os seus primeiros habitantes foron colonizadores vidos de Galicia.
 |
| Castelo de San Felices de los Gallegos |
 |
| Castro prerromano de Yecla de Yeltes |
 |
| Castelo de Ledesma |
Desprazámonos cara o sur ata Ciudad Rodrigo, que conserva unha grosa muralla con bastións do século XVII e nas rúas do casco antigo poden verse moitos pazos renacentistas.
A catedral, que se encadra entre o románico e o gótico, ten unha fabulosa portada románica e un claustro cheo de capiteis e basamentos labrados con figuras moi chamativas. Lamentablemente a principios do século XX fíxose unha restauración moi agresiva dos capiteis do claustro na que se eliminaron algunhas pezas orixinais para substituilas por outras modernas.
